Historyczne jądro Letohradu (dawniej Kyšperk) z dominującym zamkiem i barokowym kościołem było stopniowo łączone z obiektami krajobrazowymi. Oprócz rozległego tarasu zamkowego i basenu z liliami wodnymi hrabia Petr Marcolini – Feretti założył w latach 1820-1830 naturalny park krajobrazowy z ogrodem warzywnym i kwiatowym. Jego córka Therese wyszła za mąż za Karela Nimptscha, Nimptscha w siódmym pokoleniu z dzisiejszego Dolnego Śląska w Polsce. Kolebką tej rodziny jest więc dzisiejsze miasto Niemcza, zbliżone wielkością do Letohradu. W latach 1836-1869, kiedy Karel Nimptsch był współwłaścicielem majątku, tereny wokół zamku, park i oranżeria zostały przebudowane do obecnych rozmiarów według projektu Josefa Pöterza.
W ciągu następnych 150 lat zmieniało się wykorzystanie niektórych terenów, budowano nowe obiekty, które później usuwano lub przenoszono. Mimo wichury w 1941 roku, kiedy to park bardzo ucierpiał, do dziś zachowało się wiele oryginalnych drzew. Jeszcze cenniejsze od zabytkowych, często rzadkich drzew jest unikalne piętro zielne. Wśród wielu chronionych roślin cebulowych szczególne miejsce zajmuje cukrowiec psi ząb, który rośnie tu w najbardziej na północ wysuniętym miejscu w Europie i w jednym z dwóch miejsc w Czechach.
Budynek oranżerii, który pierwotnie służył do pielęgnacji roślin subtropikalnych, ale także jako dom klubowy, miejsce wystawowe i piwnice do dojrzewania sera ementalskiego, może pochwalić się różnorodnym zastosowaniem. W czasach, gdy właścicielem majątku był hrabia Karl Stubenberg-Nimpsch, miłośnik botaniki, jego żona Paulina przywiozła mu z Wiednia rzadki, unikatowy jałowiec chiński. Stuletnie bonsai zostało przywiezione do Wiednia z Japonii przez Josefa Philippa von Stubenberga w 1882 roku. Do 1977 roku bonsai było uprawiane w Letohradzie przez ogrodnika zamkowego Roberta Triletý’ego i w tym samym roku zostało przekazane do zbiorów Ogrodu Botanicznego w Libercu, gdzie pozostaje do dziś. Jest to najstarsze bonsai uprawiane w Europie.
Przez dziesiątki lat prowadzono rutynową konserwację terenu, dlatego gdy po 2015 r. można było skorzystać z dotacji z Unii Europejskiej, czyli za pośrednictwem Euroregionu Glacensis, powstał zakrojony na szeroką skalę projekt, który pozwolił na rewitalizację parku zamkowego, tarasu, ogrodu warzywnego i kwiatowego oraz renowację oranżerii. Zakończenie prac budowlanych i zagospodarowanie terenu nastąpi na przełomie 2022-2023 roku.
Obecnie na terenach otaczających historyczny rdzeń miasta z zamkiem znajdziecie Państwo m.in.
- Stylowo zagospodarowany taras zamkowy z rabatami kolorowych kwiatów, który umożliwia całoroczne wykorzystanie na koncerty, wystawy, targi, a także na spacery i siedzenia;
- Zabytkowa oranżeria zamkowa z roślinnością subtropikalną, uzupełniona ekspozycją elementów krajobrazu australijskiego z ptakami i małym akwarium morskim. Oranżeria jest kolebką najstarszego bonsai uprawianego w Europie, jedynego funkcjonującego i odrestaurowanego w takim stopniu w regionie pardubickim;
- Park zamkowy z odrestaurowanymi ścieżkami historycznymi uzupełnionymi nowymi drzewami i chronionym piętrem zielnym, w którym w miesiącach wiosennych dominują obszary kwitnącej cukrowni psiego zęba;
- Ogród edukacyjny na miejscu pierwotnego zamkowego ogrodu kwiatowo-warzywnego, w którym można obejrzeć zioła i kwiaty, w tym historyczne róże, zwiedzić sad z historycznymi odmianami owoców i usiąść obok labiryntu, w którym ukryte są trzy miniaturowe obiekty kultury z terenu partnerstwa. W prawdziwej wielkości można je odwiedzić na trasie z Letohradu do polskiej Niemczy;
- Widok na historyczne centrum miasta ze znaną strefą ochrony konserwatorskiej umożliwia kilka punktów na szlakach turystycznych. Jeden widok otwiera się po wschodniej stronie, nad sztuczną jaskinią, inny z empirowego pawilonu w najwyższej części parku, z południowej strony dominującej nad miastem kaplicy św. J. Nepomucena i wreszcie z punktu widokowego Muchy.
